To oznacza, że nauczyciel nie może wiele mówić rodzicom o szkole i jej celach, a w każdym razie nie od razu. Jednakże gdy rodzice uświadomią sobie, że nauczyciele są zainteresowani współpracą z nimi dla dobra dzieci, ich defensywne nastawienie złagodnieje i nie tylko będą chętniej przyjmować to, co nauczyciele mają do powiedzenia, ale i sami zaczną z pełnym zainteresowaniem zadawać pytania, aby uzyskać informacje o szkole. Pewne środowiska stworzyły ramy umożliwiające ścisłą współpracę rodziców i nauczycieli w planowaniu zajęć i polityki szkoły. Na przykład każda szkoła w miejscowości, Cotpus Christi, w stanie Texas, ma komisję programową złożoną z nauczycieli i członków komitetu rodzicielskiego, która ściśle współpracuje z innymi szkołami i z ugrupowaniami społecznymi w omawianiu i planowaniu spraw dotyczących szkół. Jay Daws Conner opisuje eksperyment, kiedy to rodzice dzieci klas czwartych, piątych i szóstych zostali zapr oszeni do współpracy przez udział w dwugodzinnych zebraniach raz na tydzień. Pierwsza godzina była poświęcona hospitacji lekcji w klasie, a druga – dyskusji nad spostrzeżeniami. Eksperyment objął jeden semestr, w czasie, którego dzieci poczyniły większe postępy w nauce niż dzieci klas nieobjętych tym eksperymentem. Dzieci w grupie eksperymentalnej poczyniły również większe postępy w stosowaniu pojęć naukowych w życiowej praktyce. [patrz też: propolis manuka, zespół żebra szyjnego, sulfadiazyna ]
Powiązane tematy z artykułem: propolis manuka sulfadiazyna zespół żebra szyjnego