dermatolog warszawa zoliborz

Dystrofia mięśniowa Beckera i dystrofia Duchenne a są zaburzeniami allelicznymi powodowanymi przez mutacje genu dystrofiny w Xp21.1 Dystrofina 400 kD jest najsilniej wyrażana w błonach plazmatycznych włókien mięśni szkieletowych i mięśnia sercowego, ale jest nieobecna u pacjentów z ciężką dystrofią mięśni Duchenne a i myszy mdx. Ekspresja obciętej semifunkcjonalnej cząsteczki dystrofiny jest zwykle związana z dystrofią mięśniową Beckera, która jest łagodniejsza niż dystrofia mięśniowa Duchenne a.2
Nie jest jasne, czy cząsteczka dystrofiny pełnej długości indukuje swoistą odpowiedź immunologiczną przeciwko usuniętej sekwencji u pacjenta z dystrofią mięśniową Beckera. Testowaliśmy przeciwciała surowicy od pacjenta z dystrofią mięśniową Beckera, który przeszedł transplantację serca.
Ostra poszerzona kardiomiopatia doprowadziła do transplantacji serca u mężczyzny z dystrofią mięśniową Beckera, u której usunięto egzony od 4 do 7 genu dystrofiny. Po zaledwie dwóch dniach przeszczepione serce musiało zostać zastąpione z powodu niewydolności przeszczepu. Pomimo terapii immunosupresyjnej cyklosporyną (1200 mg na dzień) i prednizonem (5 mg na dzień) drugi szczep odrzucono po dwóch latach, a pacjent przeszedł trzeci przeszczep serca.
Figura 1. Figura 1. Reaktywność specyficzna dla IgG surowicy pacjenta z różnymi normalnymi i skróconymi cząsteczkami dystrofiny. Western blot podzielono na dwie części, co dało pacjentowi półpasmówki mięśnia sercowego (linia P). Lewa część błota została wybarwiona surowicą pacjenta, a prawą częścią NCL-Dys2 (Novocastra Laboratories, Newcastle upon Tyne, Wielka Brytania) .3 Pas pokazuje normalne ludzkie mięśnie; ścieżka 2, mięsień od pacjenta z dystrofią mięśniową Beckera i delecją eksonów od 45 do 52 w genie dystrofiny; ścieżka 3, mięsień od pacjenta z dystrofią mięśniową Beckera i delecją eksonów 2 do 7 (BMD1); ścieżka 4, normalne ludzkie mięśnie; i ścieżka 5, mięsień od pacjenta z dystrofią mięśniową Beckera i delecją eksonów od 3 do 7 (BMD2). Ścieżka P, z mięśniem sercowym pacjenta, została pocięta pionowo.
Przeciwciało NCL-Dys2 wykryło immunoreaktywne pasmo przy około 380 kd na prawej połowie linii P (stała strzałka). Na lewej połowie linii P nie zaobserwowano odpowiadającego prążka, w którym blot inkubowano z surowicą pacjenta (otwarta strzałka). W próbkach mięśni BMD-1 i BMD-2, NCL-Dys2 wykrył ścięte cząsteczki dystrofiny (groty strzałek, ścieżki 3 i 5 po prawej stronie) i pokazał zarys błon mięśniowych (odpowiednie fotografie). Surowica pacjenta nie reagowała z próbkami mięśni BMD-1 i BMD-2 (groty strzałek, linie 3 i 5 po lewej i odpowiednie zdjęcia).
Pięć lat po pierwszym transplantacji serca przetestowaliśmy surowicę pacjenta pod kątem krążących przeciwciał. Przeciwciała IgG i IgM w jego surowicy reagowały z białkiem błonowym o masie 400 kd w prawidłowym ludzkim mięśniu i szeregiem mięśni zwierzęcych (Figura 1). Nie zaobserwowano odpowiedniej reaktywności w mięśniu z dystrofią niedoboru u pacjentów z dystrofią mięśni Duchenne a lub myszy mdx. Chociaż w surowicy pacjentów z dystrofią mięśniową Beckera, którzy mieli delecję w regionach genu innego niż region u naszego pacjenta, istniała reaktywność surowicy ze skróconymi cząsteczkami dystrofiny w próbkach mięśni, nie było reakcji, gdy surowica była inkubowana z pacjentem. własny mięsień sercowy (ryc. 1).
Specyficzność epitopów przeciwciał surowicy pacjenta została wykluczona, gdy surowica nie reagowała specyficznie z mięśniami od dwóch pacjentów z dystrofią mięśniową Beckera, u których usunięto także egzony z genu dystrofiny obejmujące usunięcie naszego pacjenta. U jednego z tych pacjentów usunięto egzony od 2 do 7, w drugim usunięto egzony od 3 do 7 (ryc. 1).
Nasze badanie dostarcza dowodów specyficznych dla regionu przeciwciał dystrofiny w surowicy (tj. Przeciwciał skierowanych przeciwko sekwencji dystrofiny, która została usunięta u pacjenta). Nie byliśmy jednak w stanie określić, czy przeciwciała były związane z odrzuceniem klinicznym.
Nasze wyniki są zgodne z wynikami badań demonstrujących obecność specyficznych przeciwciał po transplantacji u pacjentów z dziedzicznym zapaleniem nerek typu Alport, którzy otrzymali allograft nerkowy4 oraz u myszy mdx po wszczepieniu mięśnia z ekspresją dystrofiny od normalnego dawcy congenic.5 Przeciwciała po transplantacji mogą stanowić potężne narzędzie do identyfikacji wadliwych produktów genowych w innych dziedzicznych chorobach.
Reginald E. Bittner, MD
Sigrid Shorny, MD
Berthold Streubel, MD
Uniwersytet Wiedeński, 1090 Wiedeń, Austria
Christoph Hübner, MD
Uniwersytet w Berlinie, Charité, 10117 Berlin, Niemcy
Thomas Voit, MD
Uniwersytet w Essen, 45122 Essen, Niemcy
Wolfram Kress, Ph.D.
University of Würzburg, 97074 Würzburg, Germany
5 Referencje1. Hoffman EP, Brown RH Jr, Kunkel LM. Dystrofina: produkt białkowy z dystrofii mięśniowej Duchenne a. Cell 1987; 51: 919-928
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. Monaco AP, Bertelson CJ, Liechti-Gallati S, Moser H, Kunkel LM. Wyjaśnienie fenotypowych różnic pomiędzy pacjentami z częściowymi delecjami locus DMD. Genomics 1988; 2: 90-95
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
3. Nicholson LVB, Johnson MA, Davison K., i in. Dystrofina lub pokrewne białko w dystrofii mięśniowej Duchenne a. Acta Neurol Scand 1992; 86: 8-14
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
4. Milliner DS, Pierides AM, Holley KE. Przeszczepienie nerki w zespole Alporta: kłębuszkowe zapalenie nerek kłębuszkowe w alloprzeszczepie. Mayo Clin Proc 1982; 57: 35-43
Web of Science MedlineGoogle Scholar
5. Bittner RE, Streubel B, Shorny S, Schaden G, Voit T, Hoger H. Coisogenic all-plus-one immunization: model do identyfikacji brakujących białek w warunkach mutacji zerowej: przeciwciała wobec dystrofiny u myszy mdx po transplantacji mięśnia od normalnego coisogennego dawcy. Neuropediatrics 1994; 25: 176-182
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
(12)
[patrz też: jak zrobić płyn lugola, zespół żebra szyjnego, łączenie pokarmów ]